موضوع اول در صحبت کردن در جمع این بود که افراد معمولاً موقعیت شناسی خوبی نداشتند؛ یعنی زمان مناسب برای صحبت کردن را نمی‌دانستند. بگذارید یک مثال خیلی ساده بزنم؛ ممکن است که ما یک لطفه فوق‌العاده بامزه در ذهنمان باشد، اما آیا درست است که در یک جلسه ختم راجع‌به این موضوع صحبت بکنیم یا مثلاً در یک سخنرانی که شرایط واقعاً خیلی خوب پیش می‌رود و سخنران قبلی یک سخنرانی حرفه‌ای و پرانرژی را داشته و یک سخنرانی انگیزشی را داشته، حالا آیا مناسب است که ما شروع کنیم به انتقاد‌های بسیار شدید و زیر سوال بردن همه چیز؟
مطمئناً این سخنرانی محکوم به شکست خواهد بود. خب پس بسیار مهم است که موقعیت را خوب بسنجیم و قبل از هر صحبتی بررسی کنیم ببینیم آیا بهترین زمان همین زمان هست یا این که نه! ما باید زمان دیگری را انتخاب کنیم برای این صحبت؟
هر وقت کسی به شما انتقاد کرد، نظراتش را در کمال آرامش بشنوید و حتی اگر نظراتش را قبول ندارید، خیلی مؤدبانه از اینکه دیدگاهش را صادقانه با شما در میان گذاشته صحبت و تشکر کنید. این واکنش نشان می‌دهد به خودتان مسلط هستید و از هر بازخوردی که شاید به بهبود عملکردتان بینجامد، استقبال خواهید کرد. به‌علاوه، این طرز برخورد نشان می‌دهد به اندازه‌ی کافی، عاقل هستید که بازخوردهای کاربردی را به مرحله‌ی اجرا درآورید.
همچنین یادتان باشد دیگران را به دلیل نقاط ضعف‌شان به باد انتقاد نگیرید. در عوض، با تعریف و تمجید و صحبت سازنده بکوشید تا روحیه‌ی همکاران‌تان را تقویت کنید. مثلا بگویید: «خیلی داری کارت رو خوب انجام می‌دی.» یا مثلا «می‌دونم که می‌تونی انجامش بدی.» دیگران با شنیدن این قبیل تأکیدات مثبت ترغیب خواهند شد که نهایت تلاش‌شان را به کار ببندند.
و سومین کاری که ما باید در صحبت کردن در جمع انجام بدهیم، این است که باید خودمان باشیم، اصلاً قرار نیست که نقش بازی کنیم و یا کاری بکنیم که خودمان نباشیم. من یک موضوع خیلی ساده را همیشه بیان می‌کنم، می‌گویم وقتی ما در جمع صحبت می‌کنیم باید به گونه‌ای باشد که اگر یک دوست صمیمی ما را ببیند نگوید که: «اِ این چرا اینقدر متفاوت صحبت میکند؟؟!» نه! باید کاملاً واقعی باشد و حس بکند که دوستش است که مثل همیشه در حال صحبت است – و موضوع فقط کمی رسمی است.
اما موضوع بعدی که می‌خواهم در مورد آن صحبت بکنم این است که راجع به هر موضوعی که می‌خواهیم صحبت بکنیم اولاً اطلاعات بسیار زیادی داشته باشیم؛ یعنی تا حد ممکن اطلاعات داشته باشیم و دوم این که اطلاعات ما واقعاً موثق باشد.
فرض کنید در یک جمع قرار می‌گیرید و یک داستان یا یک رویداد را صحبت و تعریف می‌کنید یا یک خبر را بازگو می‌کنید! بعد یک نفر در جمع بلد می‌شود و می‌گوید که نه! این خبر که یک شایعه بود و همه خبرگزاری‌ها آن را نقض کرده‌اند و یا این داستانی که گفتی یک شایعه بود و صحّت ندارد آن موقع است که حال ما واقعاً بد می‌شود و به همین دلیل است که ما باید اطلاعات واقعاً کاملی داشته باشیم.
